برنزی نیوز

زوئی جول در دهه 1990 در زیمبابوه کار می کرد که واقعیت تلخی برای او آشکار شد. کرگدن‌های سیاه ماده (Diceros bicornis) که او به نظارت بر آن کمک می‌کرد، پس از تعقیب آنها برای یقه‌بندی، باروری خود را از دست دادند.

بعداً، وقتی او و یکی از همکارانش این موضوع را با ردیاب‌های محلی که آنها را همراهی می‌کردند مطرح کردند، آنها از خنده بلند شدند. توصیه آنها: یقه های رادیویی را کنار بگذارید و به جای آن رد پا را دنبال کنید.

این زوج این توصیه را جدی گرفتند و دست به کار شدند. سال‌ها، و آزمایش‌ها و آزمایش‌های زیادی، بعداً، آنها اکنون برای کمک به مردم و سازمان‌ها در سراسر جهان تلاش می‌کنند تا با استفاده از تصاویر ردپای حیوانات، حیوانات را شناسایی کنند. WildTrack غیرانتفاعی مستقر در کارولینای شمالی ابزارهایی را توسعه داده است که رد پای حیوانات را برای شناسایی گونه ها اندازه گیری و تجزیه و تحلیل می کند. آنها همچنین یک مدل هوش مصنوعی ایجاد کرده اند که می تواند 17 گونه از جمله کرگدن، شیر (Panthera leo) و پلنگ (Panthera pardus) را شناسایی کند. جول گفت: «اگر به پایین نگاه کنید، انبوهی از اطلاعات وجود دارد. “آنها فقط منتظر هستند که تحویل بگیرند.”

این فناوری برای طیف گسترده ای از برنامه ها استفاده می شود. در کالیفرنیا، WildTrack با سرویس جنگل‌های ایالات متحده برای شناسایی زیستگاه و محدوده تکثیر ماهی‌گیر راسو (Pekania pennanti)، پستانداران گوشت‌خوار بومی جنگل‌های شمالی ایالات متحده و کانادا کار می‌کند. در بوتسوانا، آنها بر شناسایی الگوهای حرکتی کرگدن ها برای محافظت از آنها در برابر شکار غیرقانونی متمرکز هستند. این فناوری همچنین برای درک درگیری انسان و حیات وحش در برزیل و سایر کشورهای آمریکای جنوبی استفاده می شود.

جول گفت که تیم او در WildTrack قصد دارد به ساخت پایگاه داده خود ادامه دهد و همزمان با جوامع سراسر جهان درگیر باشد تا به جمع آوری داده ها کمک کند.

او گفت: «با استفاده از دانش سنتی آنها برای جمع‌آوری داده‌ها، به ما در تفسیر داده‌ها، پردازش داده‌ها کمک می‌کنند، آنها یک صندلی واقعی بر سر میز دارند.

Zoe Jewell و Sky Alibhai پس از مشاهده کاهش باروری در کرگدن‌های ماده که برای اهداف نظارت در زیمبابوه بی‌حرکت شده بودند، WildTrack را شروع کردند. تصویر از WildTrack.
Zoe Jewell با Abhishyant Kidangoor از Mongabay در مورد کاربردهای فناوری WildTrack، موانعی که با آن مواجه شده اند و برنامه های آنها برای آینده صحبت کرد. مصاحبه زیر برای طولانی بودن و وضوح کمی ویرایش شده است.

Mongabay: برای شروع، علاقه شما به حیات وحش از کجا نشات گرفت؟

زوئی جول: من همیشه از زمانی که به یاد دارم به حیات وحش علاقه مند بوده ام. زمانی که من کودک بودم، حفاظت از محیط زیست واقعاً چیز مهمی نبود. همه فکر می کردند به اندازه ای که ما می خواهیم حیات وحش وجود دارد.

پدربزرگم اولین کسی بود که مرا به فکر حیوانات وحشی انداخت زیرا او یک تله خز بود. او مجبور شد به سیبری برود، خز بخرد، آنها را به لندن برگرداند و از آنها کت خز بسازد. به عنوان یک کودک کوچک، به یاد دارم که در دفتر او در لندن نشسته بودم و او مرا برمی داشت و فقط روی تلی از خز می گذاشت. یادم می آید که روی این توده نشسته بودم و سعی می کردم بفهمم آنها چه هستند زیرا چیزی بود که هرگز با آن برخورد نکرده بودم. به یاد دارم که او به من گفت: “اوه، آنها پوست هایی هستند که قرار است کت های خز بسازند.” از نقطه نظر اخلاقی، به نظر می‌رسید که با هر چیزی که فکر می‌کردم درست است، کاملاً در تضاد بود، اما برای درک آنچه در جریان است بسیار کوچک بودم.

کمی بعد، وقتی آشکار شد که جهان طبیعی با مشکل مواجه است، متوجه شدم که می‌خواهم در زمینه حفاظت کار کنم. اما در واقع یک دوره دانشگاهی برای حفاظت وجود نداشت. بنابراین فکر کردم بهترین کار این است که دامپزشک شوم. من آموزش دامپزشکی انجام دادم و بعد متوجه شدم که آن چیزی که من می خواهم نیست. بنابراین مجبور شدم مسیر نسبتاً پیچیده خودم را ایجاد کنم تا بتوانم کاری را که می‌خواهم انجام دهم.

Mongabay: چگونه WildTrack را برای کسی که در مورد آن نمی داند توصیف می کنید؟

Zoe Jewell: WildTrack یک سازمان غیرانتفاعی است. ما به دنبال راه هایی برای نظارت بر گونه های در معرض خطر با استفاده از فناوری های کاملاً غیرتهاجمی هستیم. به عبارت دیگر، ما با فیزیولوژی طبیعی یا رفتار حیواناتی که با آنها کار می‌کنیم، دارت نمی‌زنیم، تعقیب نمی‌کنیم، یقه نمی‌گیریم یا تله نمی‌کنیم.

منبع:news.mongabay